Κοιτώ γύρω μου.. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και το κεφάλι μου πονάει, πάλι... Θα μου πείτε, γιατί δεν βγαίνεις έξω να πάρεις λίγο αέρα; Ιούνιος μήνας, ζέστη, καλοκαίρι. Ότι πρέπει δηλαδή για μια απογευματινή βολτούλα... Στην Ελλάδα μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα αλλά εδώ όχι.Ο καιρός συννεφιασμένος, έχουμε μόνο 10 βαθμούς και δεν είναι καθόλου απίθανο αργότερα να βρέξει... Δεν έχω άλλη επιλογή λοιπόν από το να μείνω μέσα. Δεν έχω τι να κάνω και όλα μου φαίνονται πολύ βαρετά. Έτσι καταλήγω πάλι στις σκέψεις. Θυμάμαι το παρελθόν, ονειρεύομαι το αύριο... Ταξιδεύω στις σκέψεις μου χωρίς να καταλβαίνω πώς περνά η ώρα και τι γίνεται γύρω μου.
Ποτέ ξανά δεν με θυμάμαι να περνάω έτσι τον χρόνο μου. Στην Ελλάδα, όσο έμενα εκεί, είχα πάντα κάτι να κάνω. Είναι που είχαμε μια μεγάλη αυλή με δυο σκυλάκια γεμάτα όρεξη για παιχνίδι, είναι που δίπλα μας ήταν η παιδική χαρά και πάντα βρισκόταν εκεί κάποιος φίλος μου και παίζαμε, είναι που απέναντί μας έμενε ο ξάδελφός μου.. Εμείς πάντα βρίσκαμε κάτι για να περάσουμε την ώρα μας και σπάνια δεν είχαμε τι να κάνουμε.
photo by Mouzenidis Travel
Μόλις όμως ήρθαμε εδώ όλα άλλαξαν και για εμένα είναι πολύ συνηθισμένο να περνάω τον χρόνο μου έτσι. Συνήθως θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά... Θυμάμαι να κάνω ποδήλατο με τους φιλους μου, να πα΄ζω με τα σκυλάκια μου, να πάω με τις φίλες μου στο φροντιστήριο, στην καφετέρεια, στην πλατεία, στην παραλία... Παντού! Ήμασταν όλη την ώρα μαζί!
Δε μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα έφθανε η μέρα που θα μιλούσαμε μόνο στο τηλέφωνο και θα βλεπόμασταν μόνο μια φορά τον χρόνο, για λίγες μέρες...
Θυμάμαι πολλά αλλά εξίσου πολλά είναι αυτά που ονειρεύομαι!
Ονειρεύομαι για το μέλλον μου πάρα πολλά. Παιδικά όνειρα, ανεκπλήρωτες ευχές...
Πάντα ήθελα να γίνω δασκάλα ή δημοσιογράφος. Μάλιστα στην πρώτη δημοτικού, μόλις είχα μάθει να γράφω και να διαβάζω, έκανα υποχρεωτικά μαθήματα στην αδελφή μου, που τότε πήγαινε νηπιαγωγείο, και της μάθαινα να γράφει να διαβάζει, να μετράει μέχρι το 100 και ό,τι άλλο μαθαίναμε στο σχολείο μου. Λίγο αργότερα στην τρίτη δημοτικού έφτιαξα μόνη μου ένα ''περιοδικό'' με θέμα την Κέρκυρα. Κάτι ακόμα που ήθελα πάντα ήταν να γράψω ένα δικό μου βιβλίο αλλά όχι να γίνω συγγραφέτας γιατί το έβρισκα βαρετό να γράφω βιβλία για όλη μου την ζωή.
Όλα αυτά είναι παιδικά όνειρα που κάποτε θα τα σκέφτομαι και θα γελάω, εκτός βέβαια κι αν μείνω γιαν πάντα παιδί και γίνω κάποτε μια δασκάλα ή μία δημοσιογράφος που γράφει το δικό της βιβλίο...
photo by jeffrey james pacres
Έτσι, ταξιδεύοντας στις σκέψεις μου, πέρναω ώρες ατελείωτες...
Κλείνοντας θα ήθελα να γράψω μία φράση, την οποία τυχαία διάβασα στο Facebook :
΄΄... όνειρο δεν είναι εκείνο που βλέπεις όταν κοιμάσαι αλλά εκείνο που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς...΄΄
Σας αποχαιρετώ λοιπόν και σας εύχομαι <<όνειρα γλυκά>> !!!